Logos Multilingual Portal

Select Language



Miguel de Unamuno (1864 – 1936)  

Spanish philosophical writer, of Basque descent, b. Bilbao

The chief Spanish philosopher of his time, he was professor of Greek at the Univ. of Salamanca and later rector there. His criticism of the monarchy and especially of the dictator Miguel Primo de Rivera caused his removal from the university in 1920 and his exile from Spain (1924–30), but with the establishment of the republic (1931), he was reinstated as rector. At first a supporter of the republic, he became critical of it and sided briefly (1936) with the rebels, only to rebuke them sharply just before his death. In his chief work, Del sentimiento trágico de la vida en los hombres y los pueblos (1913; Bollingen Series tr., The Tragic Sense of Life in Men and Nations, 1968), he expresses his highly individualistic philosophy—one of faith in faith itself, not in any affirmation or denial of faith. Other important volumes are La vida de don Quijote y Sancho (1905; Bollingen Series tr., Our Lord Don Quixote, 1958–59) and La Agonía del cristianismo (1925; Bollingen Series tr., The Agony of Christianity, 1973). His poetry, as serious as his essays, includes Poesías (1907), Rosario de sonetos líricos (1911), and El Cristo de Velázquez (1920). His novels also express his impassioned concern with life and death; they are Niebla (1914; tr. Mist, 1928), Tres novelas ejemplares y un prólogo (1920; tr. Three Exemplary Novels and a Prologue, 1930), and La tía Tula (1921). His complete works were published in Spanish in 1951–52.


as iemand wat van ons droom, sterf, sterf \'n deel van ons
as ʼn man doodstil in die bed lê en slaap en iets droom, wat is werkliker – hyself as ʼn selfbewuste, dromende wese, of die droom self?
die ergste soort onverdraagsaamheid is afkomstig van wat bekend staan as die rede
die geestelike gulsigheid van diegene wat iets weet en nie poog om hierdie kennis oor te dra nie, is veragtelik
die tevredenes en gelukkiges het nie lief nie, hulle raak aan die slaap in hulle gewoontes
die toppunt van heldemoed by \'n mens, soos by \'n volk, is om bespotting te kan verduur
die wetenskap is \'n begraafplaas van dooie idees
dis nie vreemd om diewe teen te kom wat teen diefstal predik nie
elke goeie daad is maar net \'n demonstrasie van mag
hy is swak omdat hy nie genoeg getwyfel het nie en tot gevolgtrekkings wou kom
mense skreeu om te voorkom dat hulle na mekaar moet luister
mode, dit wil sê, die eentonigheid van verandering
my godsdiens is om die waarheid in die lewe te soek en die lewe in die waarheid
om te glo is om te skep
taal is nie die omhulsel van \'n gedagte nie, maar die gedagte self
tale, nes godsdienste, lewe van ketterye
wat is die werklike wêreld anders as die droom wat elkeen droom, die droom wat gemeenskaplik is aan almal?